Zupa ziemniaczana (ślepe ryby), jak ją pamiętam

 Kartoflankę jadałam w przedszkolu z przyjemnością. Mama w domu jakoś nigdy jej nie robiła. A ja nie potrafiłam w dorosłym życiu wydobyć tego zapomnianego smaku z dzieciństwa. Po prostu całkiem zapomniałam o ziemniaczanej zupie. 

Teraz w książce o ajurwedzie znalazłam przepis na zupę ziemniaczaną. Prosty przepis, wegański. Nie mam nic przeciwko kuchni roślinnej, jeśli nie przesadza i dziwaczy.  Wymyślanie "na siłę" zamienników np. jajek czy produktów mlecznych uważam za "ideologię". Jeśli produkty mleczne mi nie szkodzą, to po co wymyślać? 

W tej książce o leczniczej mocy ajurwedy (napisanej zresztą przez Niemkę?), weganizm jest umiarkowany. Mięs nie ma, ale są jogurty, śmietana i masło klarowane. Czyli rozsądnie.

A ta zupa ziemniaczana mogłaby równie dobrze być zrobiona na rosole mięsnym. Ale wybrałam wersję wege, znacznie "szybsza".

Według przepisu ajurwedyjskiego wzięłam 2 ziemniaki, 2 marchewki, mały por i 2 łyżki oliwy z oliwek. Zamiast połowy korzenia pietruszki (nie miałam) wzięłam podobny kawałek selera. 

Jeden ziemniak należało utrzeć na tarce, drugi i pozostałe warzywa, pokroić w drobną kostkę. Gotować w 500 ml wody (z tą oliwą). Tak zrobiłam. 

Zamiast sosu sojowego dałam po prosu sól do smaku (sos sojowy jest okropnie słony i nic poza tym). Zamiast nasion kminu (kuminu), za którym nie przepadam, a już na pewno nie w zupie ziemniaczanej, dałam chyba z 10 ziaren ziela angielskiego. 

Zawsze sobie tłumaczyłam, że zupa "ślepe ryby" tak się nazywa, bo ziele w ziarnie podobne jest do rybich oczu (dość makabryczne), ale może jest jakieś inne wytłumaczenie nazwy?

Wszystko się ładnie rozgotowało. Ziarna ziela wyjęłam przed konsumpcja, a dodałam jeszcze trochę masła. Bo wiadomo, że masłem żadnego smaku się nie zepsuje ;) No i trochę siekanej natki pietruszki, niewiele, bo więcej mi w ogrodzie jeszcze nie urosło. I ta zupa, wydaje mi się, bardzo przypominała w smaku tę kartoflankę z przedszkola :)