Zupa mirabelkowa

 W upały robię dość często zupy owocowe. Ja lubię, Mój lubi, ale okazało się, że Najmłodszy nie lubi (ciekawe, gdy mieszkał z nami nie zauważyłam?)

Klasyczną zupą owocowa w moim domu rodzinnym była zupa jagodowa. Teraz o leśne jagody ciężko (w maju była susza, w okolicznych lasach były mizerne maluśkie jagody i takie tu sprzedawano za drogie pieniądze, nie brałam). Bywała też zupa jabłkowa.

Ja robię zupy owocowe, często z kilku owoców. I z jabłkami, i z czereśniami (jak ich było ponad miarę) i ostatnio z borówkami amerykańskimi, które uwielbiam (jem codziennie, tanie, z pobliskiej plantacji).

Teraz mamy wysyp mirabelek, takich ciemnowiśniowych. Mój uwielbia dżemy z nich, sam je przygotowuje, ja tylko ew. dosładzam i pakuję do słoików. Ale nadal jest ich mnóstwo. Te mirabelki mają okropnie kwaśną skórkę, ale przyjemny słodki miąższ, koloru morelowego.

Postanowiłam zrobić zupę z mirabelek pozbawionych skórki (no i oczywiście bez pestek). Sparzyłam sporą garść owoców, aż skórka zaczęła na nich pękać. Odcedziłam (sok zachowałam w osobnym garnku). Gdy owoce trochę ostygły, to zdjęłam z nich skórkę i wydobyłam pestki. Dodałam ten odlany ciemnoczerwony sok, zagotowałam ze sporą ilością cukru, zrobiłam lane kluseczki. I wyszła bardzo smaczna, delikatna zupa, o ciekawym kolorze. 

Trochę było z tym zachodu, ale chyba jeszcze powtórzę zupkę niebawem, bo bardzo nam smakowała :)